W 1921 roku ojciec prowincjał Jerzy Simon, chcąc dowiedzieć się czegoś o szansach zakupu zabudowań spotkał się z przewodniczącym tej partii. Reprezentował także firmę handlową "Hugo Gross", którą za zezwoleniem generała zakonu założyli franciszkanie w celu nabywania gruntów i nieruchomości. Od swego rozmówcy dowiedział się, że faktycznym właścicielem parceli, składającej się z piętrowego budynku, karczmy z zabudowaniami gospodarczymi oraz dwóch ogródków, byli nie komuniści, lecz firma „Balkangeselschaft” mająca swoją centralę w Berlinie.

   Wiadomość ta pozwoliła firmie "Hugo Gros" na skontaktowanie się z właścicielami kompleksu i spisanie w dniu 23 IV 1922 r. aktu notarialnego zakupu nieruchomości na obszarze 800 m kw. za cenę 1,2 mln ówczesnych marek. Zdecydowano, że działalność franciszkanów najbardziej przyda się w dzielnicy "hutniczej”, która do tej pory pozbawiona była własnej świątyni, a jej rozwój przemysłowy rokował nadzieję na stały wzrost liczby mieszkańców. Katolicy z tego obszaru „należeli” wówczas do parafii kościoła pw. Św. Piotra i Pawła dokąd odbywali w każdą niedzielę prawdziwe procesje. Dla dotychczasowych użytkowników kompleksu zabudowań wielkim zaskoczeniem było przybycie na teren nieruchomości zakonników.

   Okazało się bowiem, że umowa dzierżawcy dużej sali restauracji, była ważna aż do 1926 r., a partyjna drukarnia gazety "Rote Fahne" mieszcząca się w innym obiekcie kompleksu spisała umowę aż do 1932 r. Komuniści nie chcieli się jednak wyprowadzić. Nie bacząc na tę przeszkodę, bracia zakonni podjęli gruntowną przebudowę budynków. Na znak protestu członkowie partii pewnej nocy w 1923 r. powybijali wszystkie szyby w budynku. Jednak brak środków, które mogliby przeznaczyć na opłacenie czynszu, sprawił, że komuniści opuścili budynek swej niedawnej drukarni.

   Dzierżawca gospody również stracił klientów, gdy ludzie dowiedzieli się o planowanej tam budowie kaplicy. Dlatego do kardynała wrocławskiego skierowano pismo z prośbą o pozwolenie erygowania placówki franciszkańskiej, co pozwoliło w dniu 2 V 1923 r. na wprowadzenie się tam franciszkanów. Rozpoczęto budowę kaplicy zaprojektowanej przez O. Bonifacego Wiesiołka.

   Dnia 1.VIII.1923 roku prowincjał w asyście dziekana gliwickiego poświęcił nowy klasztor i przylegającą do niego kaplicę Najświętszego Serca Pana Jezusa.

   Mieszkańcy wchodzili do niej furtką od strony ul. Franciszkańskiej.

   I tak rozpoczęła się nowa historia zakonu franciszkańskiego w Gliwicach. W następnych latach podjęto szereg innych inwestycji. Przystąpiono pod kierownictwem o. Maiwrada do budowy kościoła mieszczącego wraz z miejscami w chórze do 1200 osób.

   Dobudowano prezbiterium, dwie zakrystie, kaplicę do słuchania spowiedzi oraz przedsionek kościoła.

   Nad portalem umieszczono znak reguły franciszkańskiej – krzyż pod którym krzyżują się dwa ramiona – Chrystusa oraz św. Franciszka.

   Artysta malarz Słowik z Wrocławia wykonał w kościele tęczowe malowidło triumfalne ukazujące epizody z życia św. Franciszka oraz ukrzyżowanie Chrystusa wedle znanego obrazu Murilla.

   Widzimy tu św. Franciszka leczącego zakaźnie chorego, jego kazanie do ptaków, a także znajduje się tu jego sentencja "Deus meus et omnia" – "Mój Bóg, moje wszystko."

   Poświęcenia kościoła dokonał prowincjał o.Casimir Krajczyk z Karłowic. Na uroczystość przybył m.in. dziekan Flascha, proboszcz J.Jaglo, o.Lestnior z klasztoru Redemptorystów oraz wielu innych. Przy budowie czynni byli m.in. radca budowlany K.Schabik oraz mistrz budowlany Rygol, który bezpośrednio nadzorował prace. Pierwsze kazanie w nowym kościele wygłosił z ambony o.Bonifatius.   

   Wielką uroczystością było także poświęcenie ołtarza głównego. Jest to monumentalne dzieło z dużą postacią Chrystusa, u stóp którego klęczą św. Franciszek oraz św. Katarzyna za którą znajduje się koło – narzędzie jej męczeńskiej śmierci. Za nią z jednej strony wznosi się antyczna świątynia oraz z drugiej dymiące kominy stanowiące w tej części miasta symbol zakładów pracy.