Podawano tam wytwarzane w miejscowym browarze Loewensteina piwo, które niestety nie smakowało hutnikom pobliskiej huty i dlatego musiano je sprowadzać z odległych o ok. 10 km Nieborowic.W pobliżu istniała też gorzelnia zaopatrująca zapewne przede wszystkim gospodę hutniczą.

    Podobnie jak domy pobliskiej kolonii, budynek gospody zaprojektowany został przez Weddinga, głównego architekta huty gliwickiej.

    Pierwszym arendarzem został Klose, który przybył tu z Czarnowąsów. W 1856 r. jako jej właściciel figuruje niejaki Raczek, dwa lata później Hoffman. W latach 1860-1862 należała do Plonskauera, właściciela składu tabaki i cygar. W 1892r. właścicielem był Schlesinger.

    Na przełomie wieków XVIII i XIX nosiła już inną nazwę - "Zum Hüttendamm" –„Pod Hutniczą Tamą” , gdyż niedaleko niej wybudowano tamę spiętrzającą wodę w górnym odcinku Kanału Kłodnickiego.

   Z czasem dobra opinia o tej restauracji zanikała, aż wreszcie dzielnica skutecznie zaczęła konkurować z najgorszą wówczas Wójtową Wsią o miano najniebezpieczniejszej.

   Wynajęto wreszcie jeden z budynków Partii Komunistycznej Niemiec gdzie zorganizowali swoją główną kwaterę zwaną popularnie "czerwoną twierdzą", od nazwy jej organu prasowego "Rote Fahne" (Czerwony Sztandar), którego redakcja oraz drukarnia miały tutaj swoją siedzibę.

   Mieściły się tu także organizacje młodzieży komunistycznej oraz mieszkania funkcjonariuszy partyjnych. Tu wygłaszali swoje wywrotowe tyrady komunistyczni agitatorzy Markgraf, Behr i Jadasch.

   Przez wiele lat główną salę restauracyjną wydzierżawiano też na cele sportowe, szczególnie do jazdy na wrotkach.

   W roku 1923 teren ten przeszedł w ręce parafii Franciszkanów kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa.