Dalsze prymicje odbyły się 1 lipca 1934 roku - o. Maurusa Damka z ul. Bł. Czesława.

W 1938 roku o.Ansgar Cyganek z ul. Zabrskiej, a w 1939 roku święcenia otrzymał z rąk kardynała Bertrama P.Vitalis z Ujazdu który był potem czynny w klasztorze w Gliwicach. Pierwszym gwardianem klasztoru był o.Bonifacy Wiesiollek i trwał na tym stanowisku przez 3 okresy, potem gwardianem był o.Makarius.

   Szczególną atrakcją była u gliwickich Franciszkanów szopka bożonarodzeniowa z oryginalnej wielkości rzeźbami mistrzów snycerskich z Oberammergau w Bawarii, jedna z największych w ówczesnych Niemczech.

   W tym czasie bracia zakonni kontynuowali remont klasztoru. Do najważniejszych prac należało wykonanie refektarza i chóru klasztornego. Klasztor ten do wybuchu II wojny światowej był jednym z najprężniejszych ośrodków życia franciszkańskiego na Górnym Śląsku. Do zakończenia II wojny światowej parafię prowadziło czterech proboszczów.

   Wybuch II wojny światowej związany był z poborem zakonników do wojska. Problem ten nie ominął również klasztoru gliwickiego. Pierwsi na front powołani zostali bracia zakonni. Przełożeni mieli wielkie kłopoty z obsadzeniem wszystkich stanowisk w prowincji. Z 346 zakonników w prowincji św. Jadwigi aż 194 zaciągnięto do wojska. Po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku i po przesunięciu granicy państwowej w Polsce pozostało tylko 36 ojców i 26 braci zakonnych.

   Urząd proboszcza polecono pełnić zaraz po wojnie O. Wojciechowi Kaczmarczykowi z prowincji Wniebowzięcia NMP. Potrzeba było czasu i wielu wyrzeczeń, by od nowa budować struktury prowincjalne w nowej rzeczywistości powojennej. W budowę tych nowych struktur była także wciągnięta placówka w Gliwicach, w której zakonnicy franciszkańscy podjęli się kontynuowania pracy parafialnej.   

   Od początku powstania placówki w Gliwicach franciszkanie pragnęli wybudować nową świątynię. Ta sprawa ciągle powracała, zwłaszcza u schyłku lat pięćdziesiątych w czasie tzw. "odwilży". W roku 1960 nasza dzielnica stała się miejscem rozruchów na tle religijnym.

   Plany budowy nowego kościoła odżyły ponownie w latach osiemdziesiątych. W 1986 roku otrzymano pozwolenie na budowę nowego klasztoru i kościoła. Kamień węgielny pod przyszłe zabudowania położył o. Hilary. Prace rozpoczęto od budowy nowego klasztoru w roku 1987, gdzie zakonnicy zamieszkali w 1992r. W r.1988 poświęcono plac pod budowę nowego kościoła i dokonano rozbiórki starego klasztoru.

   Następne lata to okres wznoszenia bryły nowego kościoła.

Lata 1989-1992 – to budowa fundamentów kościoła. 

Rok 1995 to kolejny etap – budowa ścian świątyni

Rok 1996 – to początek montażu dachu

W roku 1999 rozebrano prezbiterium starego kościoła, gdyż wymagały tego plany budowy. Przy tej pracy, zniszczeniu uległa niestety gipsowa płaskorzeźba ołtarza.

   Ołtarz w nowym kościele autorstwa prof. Słodowego powstał w roku 2005

Jednocześnie prowadzono pozostałe prace budowlane, m.in. rozebrano budynek mieszkalny stojący przed nowym kościołem (dawny Dom Franciszkański).

Na zakończenie parę danych statystycznych:

- wzór pieczęci parafialnych zmieniał się wielokrotnie:

- w latach 1925-2006 urząd proboszcza sprawowało piętnastu franciszkanów,

- obecna parafia p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa prowadzona przez franciszkanów posiada blisko 5.900 wiernych,

- skład personalny zakonników to 6 kapłanów i 1 brat zakonny,

- prócz duszpasterstwa parafialnego bracia zajmują się misjami ludowymi, rekolekcjami oraz życiem kulturalnym parafian,

- Franciszkanie prowadzą własną stronę internetową gdzie można zasięgnąć wszelkich informacji o kościele i parafii http://www.franciszkaniegliwice.pl/