Zamek wzniesiony na wzgórzu górującym nad okolicą. Zbudowany został z kamienia na planie nieregularnego wieloboku. Dziedziniec otaczały wysokie na 9 metrów mury ze strzelnicami i gankiem dla straży. Wyższe piętra wież dobudowane zostały z cegły najprawdopodobniej w XVI w. 

   Warownia dzieli się na dwie części:

- zamek górny, położony między dwoma basztami z murem o grubości 2 m

- zamek dolny, z obszernym dziedzińcem zakończonym skośną, czworokątną basztą 

   Do wieży wschodniej (obok bramy wjazdowej) przylega dwukondygnacyjny budynek, prawdopodobnie kaplicy zamkowej oraz skarbca. Na wewnętrznym dziedzińcu znajduje się wejście do budynku mieszkalnego składającego się z trzech izb (obecnie pozostały po nich tylko otwory okienne, można też zauważyć resztki ścian poprzecznych i sklepień piwnic). Od strony południowej dziedziniec zamku otoczony jest murem. W dawnych czasach znajdował się tu most zwodzony, zamieniony później na stały. Mury zbudowano głównie z miejscowego szarego wapienia, choć widać tu i partie z piaskowca jasnego i czerwonego oraz z cegły. 

   Wzmianka o pierwszych Żydach w Chęcinach pochodzi z 1564. Dopiero jednak w 1581 król Stefan Batory pozwolił im się osiedlać w tym mieście, co potwierdził w przywileju Zygmunt III Waza w 1597. W połowie XVII kahał chęciński miał własnego rabina, kantora, mełameda, czynny był także żydowski szpital (od 1638). W XIX wieku gmina się rozrosła - w 1939 ludność żydowska stanowiła 56% mieszkańców Chęcin. W czasie okupacji istniało tu getto dla 4 tysięcy osób. 1 września 1942 roku Niemcy dokonali deportacji Żydów z chęcińskiego getta do obozu zagłady w Treblince.